قرآن مجید در سوره مبارکه کهف داستان غرور مرد ناسپاس و بى‏خبرى را به خاطر مال در برابر مردى مؤمن و فقیر براى عبرت امّت بدین‏گونه نقل مى‏کند:

اى رسول ما! داستان دو مرد مؤمن و ناسپاس را براى امّت مثل بزن که ما به یکى از آن‏ها دو باغ انگور دادیم و اطرافش را به نخل خرما پوشاندیم و عرصه میان آن‏ها را مخصوص کشتزار قرار دادیم. آن دو باغ میوه‏هاى خود را به طور کامل و بدون آفت و نقصان تحویل مى‏داد، در وسط آن‏ها نیز جوى آبى روان ساختیم.

این مرد که باغش داراى میوه بسیار بود، در مقام گفتگو و مفاخرت با رفیقش که مردى مؤمن و فقیر بود برآمد و گفت: من از تو به خاطر دارایى بیش‏تر و خدم و حشم، محترم‏تر و عزیزترم.

روزى در حالى که به نفس خود ستمکار بود و عمر را به گناه و غفلت سپرى کرده بود با کمال غرور وارد باغ شد و گفت: گمان نمى‏کنم این باغ و دارایى من نابود شود!!

و نیز گمان نمى‏کنم روز قیامتى برپا شود، اگر هم به سوى خدا بازگردم، در آن جهان نیز از این باغ منزلى بهتر خواهم یافت.

رفیق با ایمان و فقیر در مقام اندرز و نصیحت او برآمد و گفت: آیا به پروردگارى که تو را نخست از خاک، سپس از نطفه آفرید، آن گاه مردى کامل و آراسته ساخت، کافر شدى؟

زهى جهل و نادانى!

لکن پروردگار من همان خداى یکتاست و هرگز به او شرک نخواهم آورد؛ اى رفیق! تو چرا وقتى به باغ درآمدى نگفتى که همه چیز به خواست خداست و جز قدرت خدا قوّه‏اى نیست و اگر تو مرا به خاطر مال و فرزندت از خود کم‏تر دانى به خود مغرور مباش که ارزش انسان بر انسان به مال و منال و فرزند نیست.

امید است خداوند مهربان در دنیا و آخرت، بهتر از باغ تو به من عطا کند و بر بوستان تو مرد کافرکیش آتشى از آسمان فرستد که با خاک یکسان شود و یک‏سره نابود گردد، یا صبح‏گاهى جوى آبش به زمین فرو رود به طورى که دیگر نتوانى آب به دست آرى و باغت خشک شود؛ یا آن که ثمره و میوه‏هایش نابود گردد، تا صبح دمى از شدّت حزن و اندوه برآنچه در باغ کردى دست بر دست زنى و ببینى که بنا و اشجارش همه از بین رفته، آن گاه بر کفرت پشیمان گردى و بگویى: اى کاش من به خداى خود مشرک نمى‏شدم و به‏ خودپرستى و غرور دچار نمى‏گشتم.

تمام آن بلاهایى که مؤمن فقیر پیش‏بینى مى‏کرد به سر آن بدبخت درآمد و ابداً جز خدا هیچ‏کس نباشد که آن گنهکار کافر را از قهر و خشم خدا یارى و حمایت کند که خدا هم دشمن کافران است نه یار آن‏ها.

در آن روز و آنجا ولایت و حکم‏فرمایى خاصّ خداست که به حق فرمان دهد و بهترین ثواب آخرت و عاقبت نیکو را هم او به هرکه خواهد عطا نماید.

اى رسول ما! براى امّت، چنین زندگانى تمام دنیا را مثل بزن که ما آب بارانى از آسمان نازل کردیم و به آن آب درختان و نباتات گوناگون زمین، درهم پیچیده و خرّم بروید، سپس صبح‏گاهى همه درهم شکسته و خشک شود و به دست بادهاى حوادث زیر و زبر گردد و خدا بر همه چیز اقتدار کامل دارد